|
|
Vrijdag 24 juni 2005
Lieve Julia,
Gisteren was een lange enerverende dag. Zo enerverend zelfs dat papa aan het begin van de avond zijn ogen bijna niet meer open kon houden. Thuis gekomen uit het ziekenhuis ben ik languit overdwars op het bed geploft en heb zo heerlijk een paar uur geslapen. Totdat de telefoon ging, want inmiddels wist iedereen van jouw geboorte en dus wilde iedereen mij feliciteren. Wakker zijn heb ik niet lang volgehouden, bovendien leidde die telefoontjes er ook toe dat, door alle hectiek weggedrukte, emoties naar boven kwamen. Papa vond het welletjes en is heerlijk over jou gaan dromen.
's Ochtends werd ik wakker als papa van jou. Ik sprong onder de douche, kleedde mij gauw aan, deed een paar noodzakelijke boodschappen en niet veel later was ik al weer op weg naar het ziekenhuis. Op weg naar mama en jou.
Weer scheen de zon en weer was het erg warm. Helemaal in het ziekenhuis. Mama en jij lagen helaas aan de zonkant. Jou leek het niet te deren, want met alleen een rompertje aan lag jij heerlijk te slapen. Van mama hoorde ik dat de zuster je temperatuur gemeten had en zij vond die wat aan de hoge kant. Ook de dokter was langs geweest, gewoon omdat hij nieuwsgierig naar jou was, maar ook om te kijken of het goed met jou ging. Uit voorzorg had hij opdracht gegeven om je bloed te laten onderzoeken, want hij vond je wat witjes. Nou zijn mama en papa zelf ook niet al te gekleurd, maar in jouw geval was voorzichtigheid geboden. Een uitgebreider bloedonderzoek was nodig, zo vond hij.
Ondertussen was jij wakker geworden en maakte jij duidelijk dat je honger had. Mama legde jou naast zich neer om jou te voeden. O, wat lag jij heerlijk bij mama aan de borst te drinken. Zo knap. Je wist precies hoe het moet.
lees meer
|
|