|
|
Woensdag 22 juni 2005
Vandaag gaat het gebeuren. De artsen
vinden dat het lang genoeg geduurd heeft en ze hebben besloten de bevalling
kunstmatig op te wekken. Het kan echter nog dagen duren voordat de geboorte ook
daadwerkelijk gaat plaatsvinden. Ik heb een megatas met boeken en tijdschriften
meegenomen. Klaar voor wat gaat komen, al heb ik echt geen idee wat me te
wachten staat. Om mijn verwachtingen niet teveel op vandaag te fixeren, ga ik
maar ui van het meest uitgebreide scenario: een dag of zes kan het gaan duren
voordat ik daadwerkelijk ga bevallen. Om half negen stipt zijn we op de afdeling
verloskunde van het ziekenhuis. Alles gaat er heel snel, krijg direct een bed,
mijn bloeddruk en temperatuur worden gemeten en ik word aan de CTG-apparatuur
gelegd. Met de baby is alles ok en van enige weeenactiviteit is bij mij geen
sprake. Na een half uur word ik ontkoppeld en niet veel later staat de arts met
twee co-assistenten aan mijn bed. Ik stem toe met een dubbele behandeling, door
zowel arts als co-assistent, optimistisch als ik ben. Ik heb nl al lang gemerkt
dat je op deze afdeling niet al te veel gene moet hebben. De gel wordt
ingebracht en ik krijg een kop koffie. Verder gebeurt er niet veel. Volgens
afspraak vertrekt Michiel naar Rotterdam, hij moet nog een camera terug brengen.
We verwachten weinig van deze dag, dus hij kan met een gerust hart vertrekken.
Al na een uur voel ik de krampen toenemen, maar niet overmatig. Eigenlijk is het
vooral afwachten, dus ik lees een krant, nog een krant en een aantal
tijdschriften. Ik deel de zaal waar ik lig met drie andere dames, allen net als
ik hoogzwanger. De vrouw tegenover mij, mag naar huis. Kennelijk is zij slechts
een nacht ter observatie geweest. De dame naast mij herkent mij uit de
polikliniek. Zij is uit voorzorg opgenomen, bij haar vorige en eerste
zwangerschap waren er complicaties, waardoor ze haar kindje is verloren. Ik leef
erg met haar mee, de spoken in mijn hoofd worden nadrukkelijker en ik probeer ze
verdrijven met wat onzinnige lectuur.
Om een uur of twaalf
wordt er een warme maaltijd geserveerd. Niet dat ik echt veel terk heb, maar
ach, laat ik het eens proberen. Ik kom tot de ontdekking dat ook het Slotervaart
niet bekend zal staan vanwege de culinaire hoogstandjes. Echt veel trek heb ik
ook niet, telkens wordt ik geplaagd door pijnscheuten.
lees meer
|
|