|
|
Donderdag 23 juni 2005
Vervolg
Jij kreeg een ‘hoedje’ op je hoofd en, hoe onaardig het ook klinkt, de dokter zou mama bij het persen een handje helpen door aan dat ‘hoedje’ te gaan trekken. Na drie keer persen was het gepiept. Jij gleed zo in de handen van de dokter. Hij vroeg aan ons of wij wisten wat jij geworden was, een jongen of een meisje. “Geen idee” zei papa. En dus liet de dokter dat aan ons zien. “Het is een meisje” zei papa, waarna mama zei “zij heet Julia, Julia Johanna Isolde”.
Je werd bij mama op de borst gelegd en liet gelijk merken dat je longen goed functioneerde door heel hard te huilen. Je kon Mama en papa niet blijer maken op dat moment. Beide moesten wij een traan laten van emotie. En jij voelde dat goed aan, want op dat moment besloot je ook te laten zien dat je andere organen ook werkten. Je plaste en poepte over mama’s buik. Maar het kon ons niet schelen. Mama en papa waren alleen maar blij dat jij heelhuids op de wereld was gekomen en ogenschijnlijk kerngezond bleek. Wij hebben gelukkig uitgebreid kennis met elkaar kunnen maken, want de mensen van het ziekenhuis moesten allemaal ineens eten.
Pas na de lunch werd jij door een dokter onderzocht. Voor die tests ben jij met vlag en wimpel geslaagd, met een 9 en een 10. Samen met mama verhuisde je naar een ander deel van het ziekenhuis. Een kamer met allemaal moeders met kinderen. Wat een herrie was dat.
Voor papa was dat het moment om thuis lekker te gaan slapen. Ook mama was hard aan slapen toe. Tenslotte zou dit niet onze laatste dag met jou zijn.
lees meer
|
|