Papa's dagboek

   
 
Donderdag 23 juni 2005

Vervolg

Daar aangekomen was mama al op een verloskamer gelegd en werd zij bijgestaan door een verloskundige en een verpleegster. Mama had erg veel moeite met het opvangen van de alsmaar sterker wordende weeën. Toch leek alles vrij snel te gaan. Leek, want om drie uur 's nachts had mama al 7 cm ontsluiting. Helaas duurde de rest van de ontsluiting heel erg lang. Zo lang zelfs dat mama met de minuut moeier werd. Papa kon wederom niets meer doen dan haar te steunen in het 'wegpuffen' van die weeën, glaasjes water in te schenken en met natte washandjes haar voorhoofd af te deppen. Verder kon papa weinig doen.

De uren schreden voort. Mama viel af en toe in slaap. Papa liet dat maar toe, want dan zou ze misschien wat meer uitgerust zijn voor later, als ze eindelijk mocht persen. Als mama niet sliep, dan riep ze heel hard om hulp. Hulp van de verloskundige, van de verpleegster, van de co-assistent en van papa, want mama wist af en toe niet meer wat ze moest doen. Heel vaak riep ze dat ze moest poepen, wat betekende dat ze heel graag jou eruit wilde persen. De verloskundige liet weten dat er daarvoor nog niet voldoende ontsluiting was. Om kwart voor tien in de ochtend, de gordijnen waren al opengedaan, de contouren van een zomerse dag werden al zichtbaar, kreeg mama het verlossende woord te horen. Als ze dacht dat ze moest persen mocht ze dat doen. Nou, dat deed zij maar al te graag. Na al die uren wilde zij jou heel snel in haar armen hebben.

Kennelijk vond jij dat niet echt nodig en wilde je liever in je veilige zwembadje blijven, want het kostte mama erg veel moeite om jou naar de uitgang te bewegen. Het verzamelde medische personeel, inmiddels een stuk of zes personen, was erg druk aan het overleggen over wat nu te doen. De gynaecoloog gaf het verlossende woord. Een keizersnede was niet aan de orde, maar hulp had mama wel hard nodig en dus werd besloten de vacuümpomp te gaan gebruiken.

lees meer
 
Wil je me mailen? Klik dan hier