|
|
Donderdag 23 juni 2005
Het ene moment zak ik weg in een
soort roes, dat zal de pijnstilling zijn. Maar op het moment dat de
pijn weer opvlamt ben ik klaarwakker. Ik heb het gordijn om mijn bed
dicht gelaten, in de hoop dat ik daardoor de anderen minderen tot
overlast zal zijn. Kennelijk is er daarachter iets aan de hand, want
ik hoor de verpleegkundige druk in de weer. Dan hoor ik een zachte
knap in mijn bed en ik denk: hier heb ik over gelezen, dit moeten mijn
vliezen zijn. Vervolgens gutst er een grote hoeveelheid water over het
matras. Twee seconden later volgt er nog zo'n golf. Ik blijf heel
rustig en wacht af tot de verpleegkundige weer langs loopt. "Zuster",
piep ik. Ze komt eraan en als ik haar uitleg wat er aan de hand is,
begint ze goedmoedig te mopperen: "gaan jullie nu allemaal aan het
spoken". Wat er dan gebeurt is mij niet geheel duidelijk. Alleen dat
de leerling opdrahct krijgt 'mijn man' te bellen en ik moet aangeven
wat ik allemaal wil meenemen naar de verloskamer. Verloskamer? Gaat
het nu echt gebeuren? Opluchting en spanning maakt zich van mijn
meester. Tussen de pijnscheuten door verzamel ik mijn spullen op het
bed en even later word ik de hoek om gereden. Ik ben benieuwd welke
kamer ik krijg, we hebben er een aantal mogen zien tijdens de open
dag. We krijgen die met het ingewikkelde gymapparaat. Heerlijk, een
kamer met bad, denk ik even blij, maar tegelijkertijd bedenk ik me dat
dat bad voor mij verboden terrein is: jammer! Even lig ik alleen, maar
al snel medt zich een verplegkundige die zich voorstelt als Eline.
Haar naam zal ik nog vaak vergeten, haar gezicht niet en ook neit haar
kracht: zij zal mij heel wat moed inspreken de komende uren. Wat een
topwijf! Even later stelt weer iemand zich voor: de verloskundige: ze
heeft een amerikaans accent, dus ik wantrouw haar direct: Deborah! Oh,
wat is mijn beoordelingsvermogen naar de maan, zoals zal blijken. Na
een schier oneindig lange tijd, komt ook Michiel binnen. Ik heb weinig
aandacht voor hem, maar ben wel heel blij dat hij er is, ik word weer
een beetje rustig. Al snel besluit de medische stand dat mijn weeën en
mijn baby intern gevolgd moeten worden, wat betekent dat ik twee
draden ingebracht krijg. Lekker weer: kan dus geen kant meer op. Niet
dat ik veel behoefte heb om te wandelen of te wiebelen, maar ook de
douche en het toilet zijn nu verder weg dan ooit en mijn verlangen
naar een douche is nog nooit zo groot geweest als nu.
lees meer
|
|