|
|
Donderdag 23 juni 2005
VervolgHet is een bijzonder warme dag,
zoals het de hele week al bijzonder warm is.
Eline vraagt mijn toestemming de gordijnen te openen, ik vind het best.
Kennelijk is dit haar manier om mij een beetje bij de tijd te houden.
De nachtploeg verruilt de dients met de dagploeg. NU raak ik pas goed in paniek.
Want wat moet ik zonder de goede zorgen van Eline en Deborah, de vrouw met het foute accent, die ik zo vreselijk wantrouwde,
maar die mij meer dan ik had durven dromen het nodige zelfvetrouwen meegaf.
De nieuwe verloskundige is een kordate dame, Ilone, die eigenlijk alleen maar streng tegen mij is.
Daar moet ik even aan wennen, maar ik ehb er wel alle vertrouwen in. Nu doet ook de dokter van gisteren weer zijn intrede,
Dokter Hilterman, de man die ik nog zal gaan vervloeken, maar ook intens dankbaar zal zijn voor alles wat hij voor me doet.
Het klinkt misschien vreemd, maar ik heb ook achteraf nog steeds het idee dat ik dit nooit had kunnen doen zonder de hulp van
al die mensen die mij bijgestaan hebben. Alsof Julia er dan ook echt neit geweest zou zijn. Of zou ik haar toch het leven kunnen hebben geven,
zoals al die mensen die dit dagelijks doen, zonder een leger aan hulpverleners om zich heen.
Ik heb het zwaar te verduren met de warmte en dok heeft besloten dat hij de natuur
een extra handje moet helpen. Ik ben daar nu meer zo blij mee, want ik
reageer nogal heftig op de toegediende medicijnen. Om tien uur in de
ochtend is het eindelijk zo ver, mijn lichaam is klaar om jou eruit te
persen. Het probleem is alleen dat ik daar erg veel moeite mee heb,
dus besluiten de doktoren na een uur om een hoedje op Julia's hoofd te
plaatsen. Dat hoedje kunnen ze dan vacuüm zuigen en door heel hard aan
een touw, wat aan het hoedje bevestigd zit, te trekken, krijgt mama
wat hulp om jou op de wereld te zetten. Om 11.40 uur lukt dat dan ook
en ben jij geboren: Julia Johanna Isolde Sloetjes. Je bent helemaal
gezond en begint dan ook meteen te demonstreren dat je longen, je
stembanden, je blaas en je darmen goed functioneren. Het kan mama
niets schelen, die is in een soort roes van verbazing dat haar baby er
nu dan echt is, papa knipt in eenzelfde soort roes de navelstreng
door, enigszins verbaasd over het gemak waarmee dat gaat. Papa en mama
zijn wat stilletjes van jou aan het genieten, verbaasd en verblijd,
maar ook wat geïntimideerd door jou en door de aanwezigheid van de
medische stand.
lees meer
|
|